Mijn oudste zoon werd vier deze zomer en maandag gaat hij voor het eerst naar school! Ik vind het vre se lijk! Wat zal ik zijn gezelligheid missen, zijn verhalen en zijn fantasie. En wat is het een voorrecht om vanuit huis te kunnen werken en dicht bij je kinderen te zijn. Het is bijzonder om hem te zien groeien.
En nu is hij toe aan school. Als ik tegen hem zeg dat ik hem zal missen als hij op school zit dan zegt hij dat hij toch ‘zeker weten’ gaat. Als ik (pedagogisch onverantwoord) zeg dat hij zijn sokken aan moet doen omdat hij anders ziek wordt en maandag niet naar school kan zijn ze aan voordat ik met mijn ogen kan knipperen. Hij is heel stellig: hij gaat naar school! Dus het is goed, natuurlijk is het goed.
Wie hem kent weet dat het makkelijk werken is met hem om je heen. Hij kan heel goed alleen spelen en uren achter elkaar aan iets bouwen. Het is een slaapkop die nu nog steeds regelmatig een middagdutje doet. Daarom kon ik hem makkelijk thuis hebben terwijl ik mijn werk deed. De opvang die we hadden was vooral om te leren met andere kinderen te spelen. En het is natuurlijk makkelijk dat je op vaste dagen afspraken buiten de deur kunt maken.
Het is ok
Het laatste half jaar is dat anders. Hij vraagt, praat, is boos en verveelt zich sneller. In de tijd dat ik dit stukje schrijf had hij al drie hele dringende vragen. En zo gaat dat met alles. Slecht voor mijn productiviteit en concentratie. Dus het is ok. Maandag gaat hij naar school. Hij gaat het leuk vinden en ik ga de nieuw verworven tijd waarderen, dat weet ik zeker. En gelukkig bestaan er schoolvakanties! Ik heb ze allemaal met een rood hartje in mijn agenda gezet.
Herkenbaar? En hoe lang duurde het bij jou voordat je gewend was aan het schoolritme?
Geef een reactie